yalnız yaşayan insanın evindeki hüzün

Author: jiletlipasta /

özellikle eşini yeni kaybetmiş yaşlı insanlarda görüleni çok iç burkar. evine gidersin; bir koltuk seçersin oturmak için o an gözlerinde o acılı ifadeyi hissedersin.."orası onun koltugu idi" hemen yanı başındaki bi yere ilişirsin. o asla o koltuga oturmaz..


seninle konuşur ama söylediklerini onaylatmak istercesine o boş koltuğa bakar. ölümden asla konuşmak istemezsin ama tüm yollar orda ona çıkar. menekşeler vardır hep pencereye yakın ..gülümseyerek onlara bakmaya calışırsın: "ah ne kadar da büyümüşler."

sessizlik çok acı verir bu ziyaretlerde; sanırsın ölenin konuşması gereken yerlerdir o susulan anlar. artık pek kimse de kalmadı der, gelen giden azaldı. söz verirsin ben sık sık ugrarım artık size diye.. ama ugramazsın. ölüm haberini duyduğunda herkes yaşlıydı ondan öldü der, oysa insanlar yalnızlıktan ölür. anlatılacak hikayeleri, düşleri, davaları, dertleri olduğu halde susmaktan bitkin düşerler.

yalnızlık tüm dertlerin büyüteci gibidir. genelde insanlar birbirlerini her türlü başarısızlıklarında, hastalıklarında, dertlerinde suçlarlar ama yalnızlıkları için suçladıkları yine kendileridir. oysa yalnızlık çok kalabalık bir misafirdir ve istenmeyen pek çok misafiri de beraberinde getirir. menekşeler cansızlaşır, bir haberi vermeye calışır gibi boyunları bükülür..
güneşe değil artık kimsenin oturmadığı koltuğa döner yaprakları..

0 yorum:

Yorum Gönder

Clicky Web Analytics